مرا بابا صدا کن

حضرت فاطمه (س) فرمود: هنگامی که آیه «لا تَجْعَلُوا دُعاءَ الرَّسُولِ بَینَکمْ کدُعاءِ بَعْضِکمْ بَعْضاً»[1] پیامبر را به هنگام خطاب مانند خودتان صدا نکنید." بلکه او را با عبارت یا رسول الله مخاطب قرار دهید! نازل شد، من نیز سعی کردم به این آیه عمل کنم و آن حضرت را به جای ای پدر!«یا رسول الله!» خطاب کنم. رسول گرامی صلی الله علیه وآله دو سه بار چیزی نگفت تا اینکه یک بار به من فرمود:

«یا فَاطِمَةُ إِنَّهَا لَمْ تَنْزِلْ فِیک وَ لَا فِی أَهْلِک وَ لَا فِی نَسْلِک أَنْتِ مِنِّی وَ أَنَا مِنْک إِنَّمَا نَزَلَتْ فِی أَهْلِ الْجَفَاءِ وَ الْغِلْظَةِ مِنْ قُرَیشٍ أَصْحَابَ الْبَذَخِ وَ الْکبْرِ قُولِی یا أَبَتِ فَإِنَّهَا أَحْیا لِلْقَلْبِ وَ أَرْضَی لِلرَّبِّ»[2]

ای فاطمه! آن آیه در مورد تو و در مورد خانواده و نسل تو نازل نشده؛ تو از منی و من از توام. آن آیه برای جفاکاران و درشتخویان قریش نازل شده است که اهل گردنکشی و تکبرند. تو همچنان مرا بابا صدا کن که این، دل را زنده تر و خدا را خشنودتر می سازد."

این در حالی است که پیامبر اکرم صلی الله علیه وآله را هر کس با لقب" یا رسول الله!" صدا می کرد، چهره اش می شکفت و با اشتیاق تمام پاسخ می داد:" لَبَّیک وَ سَعْدَیک!" به خلاف کسانی که پیامبرصلی الله علیه وآله را با نام یا کنیه صدا می کردند که آن حضرت بی تفاوت بود.

حضرت فاطمه (س) آن چنان به پدر بزرگوارش مهر می ورزید که حاضر نبود ذرّه ای آثار ناراحتی در سیمای حضرتش مشاهده کند.

احمد بن حنبل می نویسد: رسول خدا (ص) هر گاه به مسافرت می رفت، آخرین کسی را که با او وداع می کرد، دخرتش فاطمه (س) بود و چون از سفر بر می گشت، نخستین کسی را که ملاقات می کرد، فاطمه (س) بود. روزی پیامبر (ص) از جنگی برگشت و طبق معمول به خانه فاطمه (س) رفت. دید که پرده ای به در خانه آویخته اند و حضرت فاطمه (س) در وضع ظاهری منزل تغییراتی داده است. آن حضرت از همان جا بازگشت و قدم به خانه ننهاد. فاطمه (س) همان لحظه از سیمای پدر، ناراحتی او را فهمید و سریعاً تمام لوازمی را که تهیه کرده بود، به حضور پدر فرستاد.[3]

پی نوشت

[1] سوره مبارکه نور آیه 63.

[2] المناقب، ج 3، ص 320.

[3] مسند احمد، ج 5، ص 275.

http://www.hawzah.net/fa/goharenab/View/7707/مرا-بابا-صدا-کن